” ( Er veya geç) dönüşünüz Allah’a dır; ve O her şeyi yapmaya kadirdir.” ( Hûd sûresi, âyet 4 )
Malum olouğu üzere, ecel, sözlükte ” bir eylem için konulan belirli süre” manasına gelir. Bu yüzden yalnızca hareketli varlıklar için kullanılır.
Ecelle ilgili tüm ifadeler” Allah insanların canlarını ölümleri sırasında alır, henüz ölmemiş olanları da uykusunda alır. ” ( 39:42) ve ” Her ecelin bir yazılımı vardır.” ( 13:38) ayetleri ışığında anlaşılmalıdır.
Söz konusu ” yasa” ölümün Allah tarafından konulan bir yasasıdır. İnsanı hayata bağlayan solunum sistemi, sinir sistemi ve kan dolaşımı sistemi bu yasaya bağlı olarak çalışırlar.
Üçünün birlikte devreden çıkması ecel kanunu gereği ” ölüm” olarak adlandırılır. Esasen ecel , zerreden kürreye yaratılmış her varlığın ölümlü olduğunu, baki olmadığını ifade eder.
Dolayıısıyla, mevzumuz gereğince, vatana, millete, dini mübini İslam’a hizmet ederek, hakka yürümüş bulunan hocamız İmran Kılıç’dan bahsedeceğim. Ruhu şad, makamı cennet olsun.
Bir kaç gün önce başka bir sitem olan Diyanet Haberde bu konuyu enine boyuna değerlendiğim için, bu gün Afşin Haberde yine İmran Hocamızdan bahsetmeyi uygun buldum.
Çünkü, İmran Kılıç hocamız, milletvekilliği görevinden önce İl ve İlçelerde Müftülük hizmeti yaparak, insanları İslami yönden bilgilendirmiş, iyice aşina olduğu İslam tarihi konularında milletimizi aydınlatmıştır.
Merhum hocamız, camii kürsülerine sığmayan, eleştiri yönünü kullanarak, Diyanet hizmetini tamamlamış ve söz konusu yönünü Meclise taşımasını bilmiştir.
Hocamız, vatan dertlisi, millet sevdalısı bir insandı. Türk gençlerinin, güreş sahalarında, kıyasıya güreşmesini seyreder, merakla izler, elleri patlarcasına, hatta bazı vakitler yerinden kalkarak pehlivanlarımızı yerinde tebrik etmesini bilirdi.
Kendisini, bir bürokrat gibi görmez, her din görevlisi kardeşimizle haşir neşir olur, davet edildiği zaman, o dostumuzun kuru yavan sofrasına oturarak, kuru soğanla bulgur pilavını kaşıklar, sonra da kalplere hitap edici duasıyla yemek sofrasından kalkardı.
Zaten, gönül adamı olmak mes’elesi de bu olsa gerektir. Gururlanmamak, kibire kapılmamak ” ben ne oldum, ben neymişim ” demek saçmalığı da, yanlışı da burada tezahür etmektedir.
Demek ki, ecel geldiği, ömür tamamlandığı vakit, ne bir dakika uzar, ne bir dakika kısalır. Çünkü, bu kanun, bu yasa Yüce Alemlerin Rabbi’nin değişmez hükmüdür. Dikkat edilirse, Allah , ” ecel geldiği vakitte” buyuruyor. Ecelin ölçüsü, gün, ay , saat olmayıp ” rızık” ve ” nefes” adedi olduğuna göre, onlar bitmeden ecel gelmiş olmayacaktır. Hayatlarımızı bu gerçeğe ve bu kesin bilgilere göre değerlendirmemiz lazımdır.
Onun içindir ki, insanlar ömürlerini bu gerçekleri göz önüne alarak geçirmezlerse, yaşamın tabiî düzenini yakalayamazlar. Sorumluluklarının zevkini tadamazlar. ve hayat anlamsız bir hal alır. Ömürlerini boşuna ve boşlukta geçirmiş olurlar.
İşte, merhum hocamız İmran bey; bu minval üzere yaşayıp, arkasında güzel his ve duygular, tertemiz bir yaşamak bırakarak dar-ı bekaya uğurlanmıştır.
Nefis, benlik, kibir, ucup, gurur insanlara neler yaptırmıyor ki, İmran hoca, bir hak davasının eri olarak, çalıışmış, attığı adımları boşa atmamış geçen yılları boşuna tüketmemiştir.
Gerek milletvekilliği süresince, gerekse Müftülük yapmış olduğu yıllarda nefsini dizginlemiş, iyi bir kul olarak Rabbinin huzuruna varmıştır. Hocamız, tam bir Anadolu insanı olarak yaşamış, ne köyünü, ne adetlerini, ne büyüklerini nede almış olduğu eğitimin dışına taşmayarak, Müslümanca yaşamış mümince vefat etmiştir.
Bu husustaa bir başka sitemdeki yazımda da arzetmiş olduğum gibi, İmran hoca, Fetö’nün 15 Temmuz kalkışmasın da yılgınlık, bıkkınlık, korkaklık göstermeyerek , şer güçlere karşı, iblis ruhlulara karşı dimdik ayakta durmasını bilmiştir.
Afşin insanı, İmran hocayı yakından tanımış, sanki onu Afşin’li bir pehlivan gibi bilmiş, onun güreş heyecanına elleri patlarcasına alkış tutmuştur. Bildiğim kadarıyla, Afşin Müftülüğündeki görev süresinde, hiç bir görevli arasında, görevli ile millet arasında vukubulan nahoş bir eleştiriye, şikayete maruz kalmamıştır.
Netice olarak;
İmran hocamızı, güreş alanında görenler, onun meşhur pehlivan Topal Ali’den, Çapar Eşenin Durdu’dan, Bekir Böke’den ve sair pehlivanlardan güreş eğitimi aldığını hissedercesine onu sevmişler, ona hayranlık duymuşlardır.
Vekilliği süresinde de, gurur ve enaniyyetinin esiri olmamış, herkesi kucaklamış, herkesu önemli gün ve zaman dilimlerinde mesajla onlara, sevenlerini unutmadığını izhar etmiştir.
Söylentiye göre, Cumhurbaşkanımızla asker arkadaşı olması, aynı kıtada yedek subaylık yapması, aynı karavanadan yemesi onda hiç artı, eksi puanlamaya sürüklememiştir.
Yani, İmran Kılıç hoca, tam bir Anadolu insanı olarak yaşamış, nefsaniyetine yenilmeden dos doğru yolda yürümesini bilmiştir.
Bir gün, Afşin Müftülüğünü teftişe gelen bir Diyanet Müfettişinin Afşin Ulu camii de vaazını dinlemesi, hatta vaaz esnasında rahmetli Barış Manco’nun uzun saçını bile tenkit etmesii, Müfettiş beyin menfi yorumuna şahit olmuştur.
Son sözler olarak, hocamız İmran Kılıç’a rahmet diler, makamının cennet olmasını niyaz eder, ailesinin ve sevenlerini de baş sağlığı temenni ederim.. Selam ve dua ile…
**
Şeerafettin Özdemir
