Hep diyoruz ya; eski dostlar, eski komşular, eski arkadaşlar, eskiler, eskiler…
Dost dost ile ;
Konuşmak ister.
Dertleşmek ister.
Sıkıntılı ve mutlu gününde yanında ister.
Dostlar arasındaki iletişimi kuran içten ve kalpten gelen sohbetler dostluğun en keyifli en kıymetli ve en lezzetli meyvesidir.
Babam ve anam da (rahmetliler) dostluğa çok önem verirdi. Komşuluğa ve akrabalığa keza öyle…
Baba dostu, bizimde dostumuzdu. Onlara saygıda kusur edilmezdi.
Eskilerde dostluklar, arkadaşlıklar, komşuluklar bir başkaydı gerçekten de…
Mahalle bir aile gibiydi. Herkes birbirinin derdiyle dertlenir, sevincini paylaşırdı. Hala o eski komşuluklara içtenlikle özlem duyarım. 30 yıldan fazla gurbette yaşayan biri olarak Afşin’e yıllık izne geldiğimde mahallemizi gezer, komşularımızla sohbet eder, eskileri yad ederdik. Bu da beni oldukça mutlu ederdi.
O zamanlar tek katlı, kerpiç evlerimiz vardı, şimdi apartman ve şehir hayatı… Birbirini görmeden duramayan komşulardan, birbirini görmemek için köşe bucak kaçan komşuluğa…
Nereden nereye?
Peki, apartman hayatı komşuluğu ve dostluğu unutturdu mu? Etkenlerden birisi budur diyebiliriz.
İslam’ı yaşantımız ile ilgili gerçeğinde göz ardı edilmemesi gerekir bence bu konuda…
“Komşusu açken tok yatan bizden değildir.” Hadisi Şerifini her zaman aklımızın bir köşesinde tutmamız gerekmez mi?
Çocukluğumuzdaki mahalle kültürü sevgi, saygı ve yardımlaşma, dayanışma üzerineydi.
Çocukluk ve mahalle arkadaşlıkları ilk gün gibi tazeliğini koruyor bugün bile samimi bir dost olarak…
Dostluğun alt yapısı oluşurken; muhabbet, şefkat, merhamet, vefa örneği…
Kısacası, Allah rızasından başka ücret ve karşılık beklemeksizin, yürünen yoldu dostluklar…
Ya şimdi? 30-40 yıl da ne değişti? Samimi dostluk ve komşuluk niçin can çekişiyor?
Niçin herkes başını kuma gömüyor?
Niye böyle olduk?
Yüce Rabbim bizleri yaratırken dost olmak, anlaşmak ve kaynaşmak üzere yaratmadı mı?
Filistin’de (Gazze), Irakta, Suriye’de, Afganistan’da, Myanmar’da (Burma), Sırbistan’da, Doğu Türkistan’da ve diğer haçlı-kâfirlerin Müslümanlara karşı birleşerek ya da her alandaki destekleri ile yaptıkları katliamlar… Nasıl da birbirlerinin yanındalar değil mi?
27 Avrupa Topluluğu ülkesi birleşmiş tek çatı altında ve Papa’nın etrafında…
Ya biz Müslümanlar?
Evet değerli kardeşlerim, üstat Milli Şairimiz Rahmetli Mehmet Akif Ersoy: “Dost kazan, düşmanı anan da doğurur,” der.
Dost ilaç gibidir.
Dost hava ve su gibidir.
Dost, doyulmayandır.
Dost, sevgisini, şefkatini, ilgisini şartsız ve çıkarsız sunandır.
Sevgi ve şefkat dolu bir aile ortamı, dostluğun ilk öğrenileceği okuldur.
Hz. Ebubekir gibi gerçek bir dost…
Hayatta herkese Hz. Ebu Bekir (r.a.) gibi bir dost lazımdır. Peygamber efendimiz (s.a.v.) için Hz. Ebu Bekir sadece bir dost değildi. Sağ koluydu, yardımcısıydı, sırdaşıydı, yol arkadaşıydı, korumasıydı, vefa abidesiydi, sadıktı, sıddıktı.
Asıl marifet, bahar aylarında veya yaz mevsiminde değil, kışın açabilmektir.
İyi gün dostu olmak kolaydır, önemli olan zor günde dost olabilmektir.
İnsanın hayatında birçok arkadaşı, çevresinde pek çok yakını bulunur. Ancak bu insanların hepsi dost değildir. Dost dediğin bizi karşılıksız sever. Dost yanımızda olmasa da varlığını bildiğimiz, yanımızda hissettiğimiz kişidir. İnsanın öyle anları olur ki bazen karanlıklarda kaybolur. Tüm dünya üstüne geliyormuş gibi hisseder, kişi o anlarında ne yapacağını bilemez. Ancak gerçek bir dostunuz varsa böyle bir durumda o sizi alıp aydınlıklara çıkarır, sıkıntılarınızı paylaşarak içinizi rahatlatır. Yani tam dibe vurulduğu, artık her şeyin bittiği dendiği anda elini uzatır ve alır çeker sizi her şeyin arasından dost…
Ahiret dünya da başlar. Hayatta dost olduğumuz gibi ahirette de dost olmalıyız.
Yüce Yaradan’a dost olmak…
Kitabımız Kur’anı Kerimde; “Bilesiniz ki, Allah’ın dostlarına hiçbir korku yoktur. Onlar üzülmeyeceklerdir de.” Onlar iman etmiş ve Allah’a karşı gelmekten sakınmış olanlardır.” (Yunus 62,63) buyrulur.
Ya, şimdi aylar yıllar geçse kimseyle konuşulmasa bile kimsenin umuruna gelmiyor maalesef… Televizyon, internet, sanal alem insanı insandan soğuttu. İnsanlığımızı unutturdu. Kaynaşmayı, paylaşmayı ve komşuluk ilişkilerini de tozlu rafa kaldırdı. Esasında bizim de işimize geliyor sanki böylesi…
Ben var, biz yok artık…
Hep bana hep bana…
Ne beklersin? Kaba insandan, anlayışsız insandan, kalleş insandan, sevgisiz insandan, saygısız insandan, çıkarcı insandan, ilgisiz insandan, edepsiz-hayâsız insandan…
Maalesef terk edip gitti bal tadında dostluklar, komşuluklar ve arkadaşlıklar… Tıpkı balın, doğadaki çiçek özleri yerine şeker şerbetinden yapılması gibi… Kısacası sona erdi o doğal petek balı tadındaki dostluklar!
İnşallah yeniden bal tadında dostlukların olması ve hem ahrette hem de dünya da kardeşlik dileğiyle…
Allah’a emanet olun değerli kardeşlerim.
*
MEHMET GÖREN
