” Kim bir kötülük işlerse, sadece yaptığı kadarıyla cezalandırılır; ama kimi de imanlı olarak güzel davranış sergilerse – erkek ya da kadın fark etmez- işte bu gibiler cennete girecek ve orada haddi hesabı olmayan nimetler ikram edilecektir..” ( Mü’min sûresi, âyet 40)
En büyük mertebe şehitlik mertebesidir. Din, iman, vatan millet için toprağın kara bağrına düşmek, hakka yürümektir!..
Bu vesile ile, ülkemiz, vatanımız şehidler menbaı, yatağı ve isimli ve isimsiz kahramanlarla dop doludur.
Hali hazır dünyamızda, günümüzde şehid cenazelerinden geçilmemektedir. Bizatihi cenaze sahipleri mateme büründükleri gibi, bütün millet efradı da yasa boğulmakta, göz yaşlarının Ceyhun olduğu devreler yaşamaktayız! Şu ayeti kerimeye dikkat çekmek istiyorum:
” O’dur size yeryüzünü döşek kılan, gökyüzünü bina eden, gökten suyu indirerek ikram eden ve onunla sizin için türlü meyveler çıkaran. O hâlde ( bütün bunları yapanın tek O olduğunu) bile bile Allah’a eşdeğer rakip güçler tasarlamayınız!” ( Bakara sûresi, âyet 22 )
Aziz Kur’an, insanlığı bir şeye çağırırken ” ikna ” metodunu kullanır ve mutlaka ” belgeler” ihraz ede. Çağırdığı şeye gözü kapalı çağırmaz. Tıpıkı burada olduğu gibi , Kitab’ın okunan ayetleri kâinatın yazılı/kayıtlı ayetlerini referans gösteriyor. Dolayısıyla,
” İşte Kur’an’ın, ” Şehidler diridirler lakin siz anlayamazsınız” ” Lâ teş’urûn) demesinin hikmeti burada gizlidir. Dünyadaki zaman algısıyla ahretin zaman mefhumu birbirinden farklı olduğu için, Allah’ın buyruğu kesin olarak doğru ve gerçeği bildiriyor lakin şehidlerin diri olmasını bu dünyadaki zaman kavramına göre düşünmeye alışmış insanlar, mezardaki insanı dirilmiş olarak düşünmeden edemiyor!
Kur’an’ın bunu söylediğini zannediyor ve hatta bizim bu yorumumuz gibi yorumları, Kur’an’ın dediğini inkâr etmek gibi algılayabiliyor. Bu sebeple insanlar, yanan, cesedi param parça olan, belki de yırtıcı hayvanların yediği kimselerin cesedinin bile (mezarda) diriltilip, canlı hayat sürdüğü gibi inanışlara sapabiliyor.
Peki, neden hala şehidlerin Rableri katında rızıklandırılması meselesine gelemedik? İşte tam da şimdi o konu üzerindeyiz. Şehidler, Rableri katında yani cennette rızıklandırılacaklar.
” Rableri katında rızıklandırılırlar.” sözünü, ” rızıklandırılacaklar” diye anlamak doğru bir anlayıştır. Kur’an, sadece şehidlerin değil, salih amel işleyen erkek veya kadın her mü’minin cennette hesapsızca rızıklandırılacağı bildirilmektedir( Mü’min 40),
Cennette mü’minlerin rızıklandırılacaklarıını bildiren başka ayetler de bulunmaktadır.( Bakara 25, 22/ Hac, 50). Cennette mü’minlere Allah’ın türlü nimetlerinin ikram edileceğini anlatan ayetler saymakla bitecek gibi değildir.
Fakat mezarda müminlere rızık verileceğini bildiren bir tane bile ayet yoktur. Bu gerçeklere dikkat etmeden dinde görüş beyan etmek Allah katında büyük bir vebaldir.
Demek ki, şehidlerin Rableri katında rızıklandırılması, ahirette, cennette söz konusudur. Bunun dışında yapılan yorumların hiç bir inandırıcılığı yoktur ” İnde Rabbihim” yani ” Rableri katında” derken buradaki ” yanında”yı hakiki anlamında anlamak doğru olmaz.
Bu, mekân ve mesafe bildiren bir ‘ yanında’lık olmayıp, şeref ve keramet ( kerimlik/yücelik), üstünlük bildiren biir ‘yanında’dır. Yatağında ölün bir müminle, şehid edilerek öldürülen bir mü’min arasında, ölümü tatmak , yeniden diriliş , cennet hayatı gibi aşamalar bakımından bir fark yoktur. Fark şehadet gibi o ulvi derecededir.” ( İktibas, A. Keçeli, Temmuz 2010, sayf. 47-48)
Netiice olarak;
Millet olarak, hepimizin emel ve arzusu Allah yolunda şehid olmak, hakkın huzuruna akan kanlarla çıkmaktır.
Sahabe hayatına nazar kılmış olduğumuz zaman bu ulvi manzarayı okuyor, dinlediğimiz zamanda tüylerimiz dik dik olmakta, kimi zaman göz yaşlarına boğulmaktayız!.
Düşünmeliyiz ki, Hz. Hamza’nın şehadeti, Mus’ab Bin Umeyr’in acıklı şehadeti dillere destan olmuş vakıalardır.
Anadolu coğrafyası bu tür şehadet menkıbeleri ile dop dolu bir vatan parçasıdır.Halen de, gün geçmiyor ki, bir şehid haberi duyulmamış, şehid salası verilmemiş olsun.
Bundan üç beş yıl önce idi.. Afşin Ulu Camiinde şehid düşmüş bir polis memuru ve beş yaşındaki oğlunun cenazesine katılmam olmuştu.
Bin bir kalabalığın arasında annenin feryadını işittim ve şöyle ağlıyordu: ” Oğlum, daha beş yaşındadır, onun babasının yanına gömünüz, korkmasın., ürkmesin” diyordu.
Söz konusu cenazelere bende katılmak istedim. Omuzlarda götürülen cenazeye bendeniz tahammül edemedim, dizlerim, takatsız ve dermansız kaldığı için yürüyemez duruma gelmiştim.. Dolayısıyla,
Tüm şehidlerimize Rabbimden rahmet niyaz ediyorum, tümünün makamları cennet olsun.. Selam ve dua ile…
*
Şerafettin Özdemir
