KÂMİL BİR MÜSLÜMAN, HÂLİS BİR TÜRK, KADİM BİR ÜLKÜCÜ VE BİR GÜZEL İNSAN:
MERDAN BİNBOĞA – 2
“Bilsinler ki adam gider ad kalır”
Şehriyâr
..dünden devam..
Meşhur “Dirgen Ali”nin torunu, Abbas oğlu ve Fatma’dan doğma olan Merdan Binboğa; 1948 yılında Afşin’in Altunelma Kasabası’nda -Lorşun Köyü’nde- dünyaya gelmiş, ortaokulu Afşin’de, liseyi Elbistan’da bitirmiş, 1974 yılında Bursa Eğitim Enstitüsü Türkçe Bölümü’nden mezun olmuş ve Erzurum Şenkaya’da lise müdürlüğü, Afşin Lisesi’nde edebiyat öğretmenliği ve Afşin Ülkü-Bir Başkanlığı yapmış, askerliğini asteğmen olarak 1977-79 yıllarında Kıbrıs’ta tamamlamıştır. 1981-83 yıllarında Foster Wheeler şirketinde görev îfâ etmiş, bir süre özel sektörde çalışmış ve 1990-2011 yılları arasında da sürücü kursu açmıştır. Siyâsî faaliyet olarak MÇP ilçe başkanlığı, BBP Kurucular Kurulu Üyeliği yapmış ve Merkez Disiplin Kurulu üyeliği görevinde bulunmuş, 1994 yerel seçimlerinde de BBP Afşin Belediye Başkan adayı olmuştur.
Merdan Hoca; “Dîn ü devlet mülk ü millet” aşkı ve bayrak sevgisini; îman, ihlâs, ahlâk, vakar, tevâzû, müsâmaha, muhabbet ve ahde vefâ ile mezcetmiş, Anadolu insanının samîmiyetini, Binboğa Dağlarının ulviyetini ve Ashâb-ı Keyf’in rûhâniyetini şahsiyetinin mütemmim cüzü hâline getirmiş olan ve “müellim”[1] olmayan gerçek bir “muallim”di.[2]
Merdan Hoca; gönül zenginliğini, ruh nezâketini ve inanç dünyasındaki güzelliklerin parıltısını bakışlarına yansıtan, yüreğinin aydınlığı bir tatlı tebessüm hâlinde yüzüne akseden; nükteli konuşmaları, mahallî tâbirleri ve latif sohbetleriyle temâyüz eden, yüreklere rengârenk sevgi çiçekleri fideleyen; vatan, millet ve bayrak sevgisinin kibritini, O’nun gönül gönderinde hiçbir zaman sönmeyen mefkûre çerağından ateşleyen öğrencileri tarafından minnet, muhabbet ve hürmetle yâd edilen, münevver ve alperen bir öğretmendi.
Merdan Hoca; İslâm medeniyetine, Türkçeye, Türk tarihine, millî kültür değerlerine sadâkatle bağlı iyi bir edebiyat hocası, milliyet ile dil, din, tarih, coğrafya ve sanat arasındaki bağa muttali olan bir kültür adamı, “Millî kültürümüzü yaşatamazsak millî varlığımızı da sürdüremeyiz” diyen irfan sâhibi bir aydın, Türk devletine ve Tûran illerine sevdâlı bir ideâlist, tarih boyu bu azîz millete has “Hak ve adâlet üzre” bir sistemin özlemini çeken kâmil bir Müslüman, hudutlarımızın ötesinde kalan soydaşlarımızın hüznünü yüreğinde duyan ve onların ıstırâbını şahsî üzüntüsü sayan kadim bir ülkücü ve inandığı değerler manzumesi için bir ömür mücâdele veren tâvizsiz bir Türk milliyetçisiydi.
Merdan Hoca; her türlü kavmiyetçiliğin İslâm’a göre haram olduğunu bilen, ancak Allah (c.c.) ve Resûlullah (s.a.v.) aşkıyla Türk milletini sevmenin; bin yıldan beri İslâm’ın sancaktarlığını yapan, “Cündullah”[3] sıfatını alan, Î’lâ-yı Kelîmetullah yolunda en çok şehit veren bu azîz millete her Müslümanın muhabbet duyması gerektiğini söyleyenlerden ve “Kızıl Elma” ülküsüyle “fâtihâne” rüyâlar gören Türk milletinin sâhibinin ve koruyucusunun Allah (c.c.) olduğuna îman edenlerdendi. O; Türk milletine Cenâb-ı Hakk’ın rahmet ve nusretinin devam ettiğine, “İzâ zelle‘t-etrak zelle’l-İslâm” (Türklerin sükûtu / zelîl olması, İslâm Âlemi’nin de sükûtudur / zelîl olmasıdır.) sözünün çok önemli bir hakîkati dile getirdiğine, İslâm Dünyasına liderlik yapacak olan milletin tarihin bin yıllık şehadetiyle bu azîz ve asil millet olduğuna da bütün kalbiyle inananlardandı.
Merdan Hoca; İslâm parantezindeki milliyetçilik anlayışını benimseyen, sınırlarını Kur’ân’ın çizdiği bu anlayışa, ‘milliyetçiliğe göre İslâm’ı değil, İslâm’a göre milliyetçiliği tarif eden’, milliyetçiliği ‘ümmet içindeki milletlerin fazîlet ve hizmet yarışı’ olarak gören; muhabbete, hürmete ve uhuvvete dayanan; nefrete, şiddete ve zulmete istinât etmeyen, “..Mü’minler ancak kardeştirler..”[4] Âyet-i Kerîmesine, “Kişi kavmini sevmekle kınanamaz”[5] temel kâidesine ve “Ne Arap’ın aceme, ne beyazın siyaha üstünlüğünün bulunmadığı, üstünlüğün yalnız takvâda olduğu”[6] Nebevî ölçüsüne bağlı fıtrî ve “müspet milliyetçilik” anlayışa sâhip olanlardandı.
Merdan Hoca; Anadolu insanının derûnunda -küllenmiş olsa da- bütün saflığıyla yatan İslâm’ın ihyâ edilmesi ve medeniyet tasavvuru olan millî bir hareketin yeniden “Türk’ün ruh köküne”[7] sâhip çıkması îcab ettiğine inanan; “Sancağın düştüğü yerden ayağa kaldırılması”, “Yitiğin kaybedildiği yerde aranması” ve “İslâm Sancağının Anadolu’da Ay-Yıldızlı bayrakla birlikte yeniden kıyama durdurulması” gerektiğini savunan bir anlayışın müntesibi olarak önce Büyük Türkiye, sonra Tûran, en sonunda da İslâm Birliği ve Türk Cihan Hâkimiyeti hayâlleri kuran ve ancak ülküsünün devlet olma mürüvvetini göremeden “Güzel atlara binip giden”[8] mustarip bir alperendi.
Merdan Hoca; hayat gâyemiz olan İslâmiyet’le, hayatımızın gerçeği olan Türklüğü baş tacı yapan, “Kitap Şuuru”na[9] sâhip olduğu için her türlü meseleye “Türk-İslâm Ülküsü”[10] penceresinden bakan, gençlik yıllarından vefâtına kadar ülkücülüğü; tertemiz, gölgesiz, lekesiz ve kar beyazı bir şeref nişânesi olarak baş tâcı eyleyen aksiyoner bir vatan evlâdıydı. O; İ’lây-ı Kelîmetullah için Nizâm-ı Âlem Ülküsünü insanımız için millî bir mükellefiyet olarak gören, “Türk’süz İslâm, İslâm’sız Türk olmaz” diyen ve “Âsım’ın Nesli” olacak öğrenciler yetiştirmek aşkıyla alın, zihin ve gönül teri döken, “kâl”ini “hâl”iyle bütünleştiren çok cesur ve müstesnâ bir öğretmendi.
Merdan Hoca; gençlik yıllarından îtibâren mücâdele içinde geçen 75 yıllık hayâtını Hakk’a, bayrak aşkına ve Türk milletine adamış, Allah (c.c.) hatırından üstün bir hatır, vatan ve devlet menfaatinden daha yüksek bir menfaat tanımamış, her zaman ve her şartta yüreği millet sevgisinin harman yeri olmuş, hayatı boyunca haysiyetli fikir çizgisini korumuş, “filozofların aydınlatmadığı toplumları şarlatanların aldatacağına”[11] inanmış hür düşünceli bir münevver, kâmil bir Müslüman, “hâlis bir Türk”[12] ve kadim bir ülkücüydü.
–
Yazının devamı gelecek…
*
DR.MEHMET GÜNEŞ
[1] “Elem veren kimse”
[2] “Öğreten, eğitim veren kimse”
[3] “Allah’ın Ordusu”
[4] Hucûrat, 49/10
[5] Hanbel, Müsned, IV, 107; Heysemî, Mecmau’z-Zevâid, VI, 244
[6] İbrahim Canân, Kütüb-i Sitte, II, 304, V 539, VI, 173
[7] Necip Fâzıl Kısakürek, Esselâm, Vasiyet, 138-141
[8] Necip Fâzıl, Çile, Boş Ufuklar, 239
[9] Nevzat Kösoğlu, Kitap Şuuru, Ötüken Neşriyat, İstanbul, 1994
[10] Seyyid Ahmet Arvâsî, Türk-İslâm Ülküsü (III Cilt), Ocak Yayınları, Ankara, 1982
[11] Marquis de Condorcet
[12] Necip Fâzıl Kısakürek, Öfke ve Hiciv, Hâlimiz, 44-45
